kadinlar erkekleri idare etmek zorunda

midir?

bir solukta yazayim dedim:

yas 30'lari gecince; arkadaslarinin bir bir eksildigi bir hayatin basrolune zorla seciyorlar seni.

tecrubeyle sabitliyorum bugunlerde. ve soruyorum kendime:

40 yasinda adamin kankisi mi olur?

olmaz elbet.

yas kemale erdikce insan sarrafi kesilen o keskin goz

kus ucurtmuyor 'iceriye'.

ici'nin derinine.

hep; kapida beklesme hali var kalabaliklarin icimdeki suretinde.

kalabaliklar ya seni icine almaya ya da sana karismaya calisiyor

ama terbiyesizce.

kelimeler uzayip, zaman yalnizlasinca;
soylemek istediklerini hep kendine saklayip susuyorsun.

oyle oluyor insan.oyle oluyor

elbet.

buyudum ben!

kosarken dustu. hemen yanina gittim; "kizim cok aciyor mu? soyle aciyor mu ha?"

2 yasinda olmasina ragmen hayati aynen oldugu gibi kavramis kizimdan gelen yanit gecikmiyor:

- bosver anne

demir beslik

eskiden. galiba cok eskiden, ben kucucuk bir kiz cocugu iken dedem (babamin babasi olan dedem) bana her ziyaretimizde kocaman bir beslik para verirdi. para o kadar kocamandi ki avcuma sigmakta gucluk cekerdi. bu o zamanlar guzel bir paraydi. bir suru ivir zivir alabilirdin ama bunun hic bir onemi yoktu. paranin alabilecekleri degil, sadece paranin kendi cok degerliydi. onemli olan O' ydu.alir cebime sokar birkac gun harcamaz hep yoklardim cebimi yerinde mi diye.sonrasi malum; cikolata,biskuvi,meyve suyu,gazoz vesaire...hayat da aynen boyle bir sey bence. elinde tuttugun zaman degerini kavriyorsun harcadiginda; harcanmis oluyor.